Wat de geschiedenis betreft, was postmortale fotografie ooit een unieke manier om overledenen te herdenken. In sommige culturen is de traditie sterk en is er een sterke emotionele band met de overledene via de foto's van de overledene, vooral als hun foto's niet werden genomen toen ze nog leefden.
Bij postmortemfotografie worden foto's gemaakt van overleden personen. De foto's worden postmortemfoto's genoemd. Foto's van herdenkingen en postmortems waren een veel voorkomend fenomeen van 1839 tot in de jaren 1930. Tegen het einde van de 19e en het begin van de 20e eeuw waren er veel sterfgevallen waarbij veel mensen betrokken waren, vooral kinderen, die niet werden gefotografeerd toen ze nog in leven waren. Door middel van postmortemfotografie konden mensen een foto van hun overleden dierbaren krijgen en bewaren en ze gebruikten deze foto's om te rouwen en herinneringen op te halen.
De Europese geschiedenis van geschilderde miniaturen dient als een van de inspiraties voor en als voorloper van herdenkingsfotografie of postmortemfotografie. Kleine afbeeldingen van de overledene werden verwerkt tot spelden of kettingen. Deze intieme afbeeldingen, die vaak verborgen waren in kleding, hielpen de drager om te gaan met verlies of herinneringen op te halen aan overleden dierbaren. Dankzij de technische vooruitgang van de fotografie in de jaren 1830 konden de nabestaanden nu een echte gelijkenis hebben met hun moeder, vader, broer, zus, vriend enz. in plaats van een portret van een kunstenaar. Portretkunst was een zeer belangrijke inspiratiebron. Portretten werden alomtegenwoordig met de introductie van de daguerreotypie in 1839, omdat veel mensen die het zich niet konden veroorloven om een geschilderd portret te bestellen, het zich wel konden veroorloven om voor een fotosessie te gaan zitten. Dit gaf de middenklasse een andere optie om hun overleden dierbaren te eren. Hiervoor werden postmortale portretten alleen gemaakt door de rijken, die deze innovatieve techniek bleven gebruiken om de doden te eren.
Hoewel post-mortemfotografie door veel beschavingen is gebruikt, is het het meest uitgebreid onderzocht in de context van Europa en Amerika. Er kan veel onenigheid zijn over de vraag of sommige oude foto's wel of niet een overledene afbeelden; deze onenigheid wordt vaak verergerd door zakelijke overwegingen. De stijl borduurt voort op de gewoonte van oudere schilderijen waarop verdrietige mensen staan afgebeeld. Tegenwoordig wordt post-mortem fotografie het meest gebruikt bij politie en pathologie.
Het postmortemportret diende als gedenkteken en als herinnering voor de familie aan de overledene. Het was een middel voor de rest van de familie om de overledene in de buurt te hebben. In veel gevallen diende het als een manier om een laatste moment samen met de overledene door te brengen. Het kon ook een manier zijn om in het reine te komen met het sterven. Maar de foto kon ook het gevoel overbrengen dat de overledene nog in leven was.
